Er zijn nog geen tags.
Zoals de meeste van u misschien wel weten, ben ik overgestapt naar team Merida Bassa Biking team voor het seizoen 2017. Na een seizoen die voor mij in het begin super liep hoopte ik toch wel een keer een podiumplaats te behalen. De start van mijn seizoen liep gesmeerd. Ondanks dat ik de kopgroep moest laten lopen in Berlicum, kon ik me vrij makkelijk handhaven in het groepje hierachter. Dit resulteerde in voor mij een 6e plek en een zeer tevreden gevoel. In de daarop volgende wedstrijden bleef ik mezelf verbazen, top 5 noteringen in Nederlandse wedstrijden en top 10 noteringen in de Beneluxcup zorgden voor die verbazing. Maar ik wilde meer, ik wou ook zo graag een x op het podium staan dit seizoen. Ik wist waar ik dat wou doen: Houffalize. Niet alleen de mooiste Beneluxcup van het jaar, maar dit jaar ook nog eens de Beneluxkampioenschappen.
Tot halfweg wedstrijd was dit ook het geval. Het gat met de dame achter mij werd steeds groter en ik zat nog lekker op de fiets. Één onoplettend moment op een natte houten plaat en dit lekkere gevoel was weg. Ik stuurde verkeerd de platen op en schoof onderuit. Snel weer verder en negeren dat er iets aan de hand was. Gelukkig bestaat er zoiets als adrenaline, anders had ik waarschijnlijk niet verder kunnen fietsen. Tot overmaat van ramp reed ik in de laatste ronde 2 keer lek, weg podiumplaats en naar wat later bleek ook einde seizoen. Toen ik na de finish namelijk van de fiets wou stappen, zakte ik gelijk door mijn rechterbeen heen. Naar de EHBO, door naar het ziekenhuis en gelukkig niks gebroken. Het zou gelukkig nog een maand duren voordat Zoetermeer was en had goede hoop dat dat nog zou lukken.
Echter, toen ik de volgende dag en de week erna op de fiets wou stappen, hield ik het niet langer dan 15 min uit voordat ik misselijk was van de pijn. Gelukkig ging ik op vakantie en de dokter zei dat rust het belangrijkste was voor het herstel van mijn scheenbeen. Terug van vakantie: nog steeds een bult op mijn scheen, traplopen ging nog altijd moeizaam en fietsen maakte mijn been 2x zo dik. Dit zat dus nog steeds niet goed. Op naar de sportarts, waar een MRI scan uitwees dat ik het botvlies van mijn scheenbeen kapot had ter hoogte van de plaats waar de aanhechting van de kniepees aan je scheenbeen zit. Tot overmaat van ramp vertelde hij ook dat het wel een jaar kon duren voordat ik weer volledig pijnvrij zou kunnen fietsen. Dit betekende dus Doei seizoen, Doei mooie laatste uitslagen en Doei naar wat ik dacht kansen op een nieuw team om een stapje hogerop te komen.
Maar daar waren Jan en Patrick Bassa. Twee enorm sympathieke mannen die ik al van de jeugd af aan ken. Zij bezitten het Merida Bassa Biking Team, een team die toch wel één van de grootste teams van Nederland is. Gelukkig waren zij ondanks de pech die ik had nog steeds erg geïnteresseerd in mij. Nadat ik gezellig op de koffie ben geweest in Hoornaar bij Jan, kwamen we al snel tot de conclusie dat ik deze weg in wil slaan voor komend seizoen. Ik ben hierom Jan en Patrick Bassa ook gigantisch dankbaar dat zij mij deze kans willen geven en ik hoop dat ik mijn en hun verwachtingen voor komend seizoen waar kan maken!
- XoXo - Sanne