ABOUT ME

Mijn leven begon in een klein plaatsje op de grens van Drenthe en Groningen, Nieuw-Buinen. Eerder was ik al een sportief meisje. Zo begon ik met diploma-zwemmen, zat ik net als elk kind uit het dorp op gym, heb een blauwe maandag aan tennissen gedaan en toen er danslessen aangeboden werden op onze basisschool ben ik dat ook gaan doen. Maar toch was ik een echte waterrat. Na het behalen van mijn A, B en C diploma ben ik doorgegaan met reddingszwemmen en ben ik bij een zwemvereniging gegaan zodat ik wedstrijden kon gaan zwemmen. Dit ging erg voorspoedig tot het fietsvirus mij en mijn zusje te pakken kreeg.

Mijn zusje en ik gingen jaarlijks naar een toertocht in de buurt om mijn vader aan te moedigen die samen met een groepje vrienden meedeed. Doordat dit een toertocht was met rondjes van 8 km, konden we ze meerdere keren op de avond zien. Geweldig dat we het vonden. Al die mannen in kleding met de Italiaanse vlag erop (een pizzeria had de kleding gesponsord) zag er toch wel erg herkenbaar en gesoigneerd uit. Twee jaar later kregen mijn zusje en ik ook een mountainbike. Ééntje, om samen te delen. Zo stonden wij ook aan de start van de toertocht. Om de beurt een rondje en we haalden zelfs volwassen mannen in! We werden steeds enthousiaster en zo stond er een tweede fiets op de stoep. Snel besloten we om de eerste wedstrijd in Zuidwolde te rijden. Voor mijn zusje een feest, voor mij wat minder. Waar mijn zusje gelijk de eerste wedstrijd won, kwam ik te vallen in het laatste rondje en brak mijn pols. Echter weerhield dit mij niet van het doorgaan met het rijden van wedstrijden.

In de jaren die hierop volgden hebben mijn zusje en ik veel podiumplekken bij elkaar gefietst. Zo stond ik elk jaar wel op het podium bij het NK, was ik elke wedstrijd bij de eersten te vinden en ben ik zelfs op mijn 12e Benelux Kampioene geworden. De overgang naar de nieuweling-meisjes was echter minder rooskleurig. Na een kwart jaar zijn we maar naar de dokter gegaan, omdat het fietsen niet meer wou en ik steeds meer vermoeid was. Bloedprikken gaf het volgende verdikt: de ziekte van Pfeiffer. Fiets aan de wilgen en mijn aandacht ging naar het herstellen, leren en uitgaan met vrienden. Tot oud en nieuw 2012-2013, waar de knop omging en ik weer voor het fietsen wilde gaan. De heimwee was stomweg te groot.

Gelijk vanaf het begin werd ik opgenomen in het team van Frank Veen. Ondanks dat ik jaren niet gefietst had, geloofde hij gelijk in mij dat ik weer terug kon komen. Dat jaar werd ik gelijk vierde op het NK mountainbiken voor junior-dames, maar wist dat de weg nog lang was aangezien ik het jaar daarop belofte zou worden. Dit zou vooral een leerjaar worden. Het eerste jaar bij de beloften was het zwaar. Tot overmaat van ramp was het NK ook nog in Noorbeek, een rondje waar je eventueel met de cyclocrosser nog rond kan komen. Kop omhoog en op naar het volgende jaar. Ik kwam te rijden voor het Egberts MTB Team. Een frisse wind, maar met de met trainingen nog steeds van Frank Veen. Dit jaar had ik een kleine stap gemaakt. Ben tweede op het NK eliminator geworden en zag het zitten om een goede uitslag neer te zetten op het NK xco. Het NK was namelijk in Zoetermeer, een rondje met meer hoogteverschil en een paar technische passages. Helaas kreeg ik de laatste ronde een lekke band op de Rock-Garden, waardoor ik 3 plekken verloor en uiteindelijk als 14e over de streep rolde.

Gemotiveerder dan ooit, bedacht ik me dat ik op het gebied van trainen nog veel kon behalen. Via via had ik gehoord dat Johan Boonstra veel renners in de regio trainde en dat die goede prestaties afleverden. Afspraak gemaakt, testen afgelegd en hierdoor veel vertrouwen in het nieuwe seizoen. Gelijk in Berlicum was het al raak, ik moest de kopgroep laten lopen door een domme fout maar in het groepje erachter kon ik vrij gemakkelijk naar een 6e plek toerijden. Het hele seizoen heb ik mezelf verbaasd, van top 5 plaatsen nationaal tot top 10 in de Benelux cup. Wie had dat gedacht?

Maar ik wou meer, ik wou graag een keer op dat podium staan. Ik wist ook precies wanneer, in Houffalize (België). Niet alleen omdat ik dit het mooiste rondje van de Benelux vind, maar ook omdat het de Benelux kampioenschappen waren dit jaar. Tot halverwege de wedstrijd lukte mij dit prima. Ik reed makkelijk en het gat met de dame achter mij werd steeds groter. Tot het moment dat ik niet oplette en verkeerd een natte houten plaat opstuurde. Na deze wedstrijd was het einde seizoen.

Nu ik dit schrijf, een maand voordat het seizoen 2017 begint, ben ik zeer gemotiveerd om volgend seizoen mijzelf nog meer te verbazen. Ik zal dit doen in de kleding van Merida Bassa Biking Team. Kom maar op met die wedstrijden!

- XoXo - Sanne Tent